Trójnawowy kościół zbudowany jest na planie krzyża. Budowla, wzniesiona z cegły palonej, wraz z wieżą, jak i sprzęty i jej wewnętrzne wyposażenie utrzymane są w stylu neogotyckim. Długość nawy głównej wynosi 45 metrów, szerokość 18 metrów, a wysokość 12 metrów. Do prezbiterium przylegają po obu jego stronach, symetrycznie, zakrystia i skarbiec, o takich samych wymiarach.

Osobne drzwi prowadzą do każdej z naw świątyni i do zakrystii. Od strony frontowej kościoła wznosi się wieża o wysokości 55 m, ozdobiona kamienną rzeźbą, z oknami zaopatrzonymi w drewniane żaluzje, jej dach nakryty jest blachą miedzianą. W roku 1971, za czasów ks. Jana Rutany, sprawiono dla świątyni 2 dzwony o nazwach: św. Józef – patron robotników (1570 kg), drugi – Maryja, Matka Boża Nieustającej Pomocy – (360 kg). Zostały one w dniu 14 XI 1971 r. poświęcone przez ks. kard. Karola Wojtyłę. Przed kościołem znajduje się obszerny plac, na którym niegdyś stał pierwszy drewniany kościół. Nową świątynię wzniesiono na pierwotnym grzebalnym cmentarzu. Naprzeciw głównego wejścia w 1930 roku postawiono figurę Najświętszego Serca Pana Jezusa. Wykonano ją z kamienia pińczowskiego w zakładzie braci Trembeckich w Krakowie.

Współczesny kościół jest otoczony kamiennym murem. W roku 1987 został on całkowicie odnowiony i pokryty tynkiem, zwanym popularnie „barankiem” oraz przykryty płytami kamiennymi. Na wystrój wnętrza libiąskiej świątyni decydujący wpływ miały wrażliwość na piękno i znawstwo sztuki sakralnej długoletniego jej proboszcza, ks. Franciszka Pietrzykowskiego, z urodzenia krakowianina, od dzieciństwa zafascynowanego niezwykłą urodą Kościoła Mariackiego. Niezwykle ozdobna polichromia z 1930 r. z gwiazdami na suficie i bogatymi motywami roślinnymi na ścianach przywodzi jako żywo atmosferę krakowskiej bazyliki, tak samo ambona, będąca kopią ambony mariackiej i ołtarz wielki, przypominający dzieło Wita Stwosza. Ksiądz Pietrzykowski do urządzania świątyni sprowadzał wybitnych i cenionych artystów z Krakowa, Monachium, Berna Morawskiego i Wiednia. Stojący w obszernym prezbiterium libijskiej świątyni ołtarz główny, dzieło krakowskiego rzeźbiarza Franciszka Stycznia, powstał w 1910 r. jest to tryptyk wykonany w drewnie dębowym, polichromowany i bogato złocony, nawiązujący swą neogotycką formą i artystycznym rozplanowaniem do głównego ołtarza w krakowskim Kościele Mariackim, arcydzieła słynnego Wita Stwosza.

fragment: „Parafia p.w. Przemienienia Pańskiego w Libiążu” autorstwa ks. Stanisława Marchewki, wyd. WIP @lsander, Kraków 2004