Kościół Parafialny pw. Przemienienia Pańskiego
Parafia Rzymsko-Katolicka p. w. Przemienienia Pańskiego zlokalizowana w Libiążu przy ul. Oświęcimskiej 81 powstała w roku 1730. W kolejnych latach (1731 – 1741) budowano drewniany kościół parafialny w stylu gotyckim, który funkcję świątyni pełnił do początków XX w. Rozbiórka kościoła drewnianego datowana jest na rok 1927.
W 1904 r. z inicjatywy ks. Franciszka Pietrzykowskiego rozpoczęto budowę nowego, murowanego kościoła na miejscu cmentarza grzebalnego w bezpośrednim sąsiedztwie starego kościoła. Prace budowlane zakończono w 1911 r. Autorem projektu nowego kościoła był Teodor Talowski. Zgodnie z założeniami projektowymi i inwestorskimi architektura kościoła oraz jego wyposażenie (m.in. ołtarze, ambona, chrzcielnica, konfesjonały) utrzymane są w stylu neogotyckim. Dekoracje wewnętrzne inspirowane są dekoracjami z Kościoła Mariackiego w Krakowie.
Kościół zbudowany jest na planie krzyża, w układzie trójnawowym z dwiema wieżami – główną (55 m) wznoszącą się nad kruchtą oraz mniejszą tzw. sygnaturką usytuowaną w punkcie przecięcia sklepienia nad nawą główną oraz transeptem. Do prezbiterium przylegają symetrycznie z obu stron zakrystia oraz skarbiec. Prezbiterium zamknięte jest półokrągłą absydą. Otwory okienne (zakończone ostrołukami) oraz rozety wypełnione są maswerkami. Część okien ozdobiona jest witrażami. Podstawowym materiałem wykorzystanym do budowy kościoła jest cegła pełna ceramiczna.
W 1930 r. wnętrze kościoła zostało pokryte ozdobną polichromią – na ścianach dominują gotyckie motywy roślinne, natomiast sklepienie jest utrzymane w kolorze granatowym oraz ozdobione gwiazdami. Polichromia została zamalowana w 1980 r. W 1999 r. przywrócono jej pierwotny wygląd. Główny ołtarz (tzw. ołtarz szafkowy) nawiązuje stylem i układem (tryptyk) do ołtarza głównego w Kościele Mariackim. W nawach bocznych znajdują się dodatkowe, bogato zdobione ołtarze z obrazami oraz figurami świętych. W nawie głównej umieszczono ambonę będącą kopią ambony z Kościoła Mariackiego w Krakowie.
Informacje zebrane za:
100 lat Boże dzięki Ci. 100-lecie konsekracji Kościoła Parafialnego p. w. Przemienienia Pańskiego w Libiążu, Libiąż 2011.
Ks. Stanisław Marchewka, Parafia p. w. Przemienienia Pańskiego w Libiążu, Kraków 2004.
Koneczny W., Opowieści z okręgu górniczego, Libiąż 2006.
Dom parafialny
Dom Parafialny wybudowany z inicjatywy ks. Franciszka Flasińskiego i poświęcony w 1933 r. Zlokalizowany jest w Libiążu przy skrzyżowaniu ul. Oświęcimskiej z ul. Heleny Kmieć.
Budynek o zwartej bryle, dwukondygnacyjny, nieotynkowany. Podstawowym materiałem budulcowym jest cegła pełna ceramiczna (parter i poddasze) oraz miejscowy ciosany w kostkę dolomit (ściany fundamentu). Dach główny budynku jest wielospadowy o stromych połaciach z osadzonymi mniejszymi, również wielospadowymi zadaszeniami, które przykrywają narożne części parteru. Dawna stolarka okienna została zastąpiona stolarką PCV z zachowaniem pierwotnych podziałów oraz kolorystyki (brąz). Narożniki budynku mają zdobienia w formie ceglanych pilastrów. Elewacja frontowa na wysokości stropu pomiędzy parterem i poddaszem ozdobiona jest horyzontalnym ceglanym fryzem.
Parter i poddasze znajdują się w części użytkowej budynku. Na parterze znajduje się duża sala ze sceną wykorzystywana przede wszystkim przez szkołę Katolickiego Stowarzyszenia Wychowawców jako sala gimnastyczna. Pozostałe mniejsze pomieszczenia dawniej spełniały funkcje sal katechetycznych, a obecnie znajdują się w nich m.in. biblioteka parafialna i świetlica środowiskowa.
Kaplica cmentarna na cmentarzu parafialnym
Kaplica cmentarna wybudowana w 1937 r. przez Wojciecha Kurowskiego, poświęcona w 1939 r.
Jest usytuowana na końcu głównej alei cmentarnej cmentarza parafialnego położonego w Libiążu przy ul. Oświęcimskiej. Kaplica o przybliżonych wymiarach 6×5 m, z półokrągłą absydą od strony północno-zachodniej.
Zbudowana z ciosanego w kostkę miejscowego dolomitu. Dach wielospadowy pokryty blachą płaską koloru czerwonego. Elewacja frontowa ma postać ściany szczytowej zakończonej trójkątnym szczytem wystającym ponad połać dachową. Tuż za nią na dachu znajduje się niewielka dzwonnica z sygnaturką. Okna ostrołukowe zabezpieczone metalowymi kratami wzbogaconymi o kwiatowe zdobienia. Stolarka okienna drewniana z zachowanymi pierwotnymi podziałami. Portal drzwi wejściowych i obramienia okienne wykonane z ciosów dolomitowych podkreślających kształt okien. Krzyż kamienny powyżej wejścia do kaplicy. Wnętrze jednoprzestrzenne z ołtarzem. Sufit obłożony drewnem, posadzka ceramiczna.
W podziemiach kaplicy pochowany jest jej fundator wraz z rodziną.
Kaplica pogrzebowa przy Kościele Parafialnym pw. Przemienienia Pańskiego
Kaplica pogrzebowa wybudowana w 1911 r. Zlokalizowana na placu przykościelnym przy Kościele pw. Przemienia Pańskiego w Libiążu. Pierwotnie kaplica pełniła funkcję lamusa, gdzie przechowywano rzadko używane sprzęty kościelne. Od momentu generalnego remontu w 1995 r. kaplica pełni swoją obecną liturgiczną funkcję.
Kaplica zbudowana jest na planie kwadratu o przybliżonych wymiarach 5×5 m. Materiałem budowlanym był miejscowy kamień łamany (dolomit) pozostały po budowie kościoła. Okna i portal wykonano z bloków kamienia ciosanego z dostosowaniem do ostrołukowego kształtu otworów okiennych. Stolarka okienna z pierwotnymi podziałami. Dach dwuspadowy pokryty dachówką ceramiczną koloru czerwonego. Kalenica nad ścianą frontową zwieńczona krzyżem kamiennym.
Informacje zebrane za:
Koneczny W., Opowieści z okręgu górniczego, Libiąż 2006.
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
Kalendarz ścienny na 2011 r. wydany przez Parafię pw. Przemienienia Pańskiego.
Dom (ob. Komisariat policji)
Budynek policji wybudowany został w 1932 r. Zlokalizowany w Libiążu przy ul. 1 Maja 12. Do lat 80. XX w. pełnił funkcje budynku mieszkalnego, następnie stał się siedzibą lokalnego komisariatu.
Budynek parterowy, podpiwniczony, z poddaszem użytkowym. Dach dwuspadowy, naczółkowy pokryty blachą falistą malowaną na kolor czerwony, z lukarną osłaniającą balkon. Balkon umiejscowiony powyżej głównego wejścia do budynku. Podstawowy materiał budowlany to cegła pełna ceramiczna oraz miejscowy kamień ciosany (dolomit). Ściany z cegły w całości zostały pomalowane na kolor żółty, a kamienne cokoły – na kolor brązowy. Na wysokości stropu między pierwszą i drugą kondygnacją wokół całego budynku biegnie ceglany fryz. Ozdobne ceglane obramienia okienne. Naroża budynku podkreślone ceglanymi pilastrami. Nowa stolarka okienna (PCV) bez zachowanych pierwotnych podziałów.
Budynek stacji kolejowej (ob. dzienny dom „Senior+”)
Budynek stacji kolejowej wybudowano w 1. ćw. XX w., przy istniejącej od 1856 r. linii kolejowej łączącej Kraków z Wiedniem (przez Trzebinię).
Budynek zlokalizowany przy ul. Józefa Piłsudskiego 22 w Libiążu. Obecnie niedostępny dla podróżnych.
Budynek jest murowany, otynkowany, parterowy. Dach wielospadowy pokryty blachą. Zachowana stolarka okienna wraz z pierwotnymi podziałami i obramieniami okien od strony torów.
Budynek obecnie pełni rolę domu dziennego pobytu dla osób starszych. Adaptacja obiektu była możliwa dzięki pozyskaniu przez gminę dofinansowania z funduszy unijnych. Remont i przystosowanie go do nowej funkcji odbył się w 2019 roku.
Budynek straży pożarnej
Budynek Ochotniczej Straży Pożarnej zlokalizowany jest w Libiążu przy ul. Floriańskiej 3.
Libiąska OSP powstała w roku 1926, natomiast budynek strażnicy wybudowano dopiero w 1937 r.
Jest to budynek murowany, parterowy z wysokim przyziemieniem. Dach wielospadowy, pokryty blachą dachówkową koloru bordowego. W południowo-wschodnim narożniku znajduje się wieża obserwacyjna czterokondygnacyjna (licząc od poziomu parteru), na planie kwadratu, zwieńczona czterospadowym dachem pokrytym blachą płaską ocynkowaną. Na ostatniej kondygnacji znajduje się balkon obserwacyjny okalający wieżę ze wszystkich stron. Nowa stolarka okienna bez zachowanych pierwotnych podziałów (PCV) z wyłączeniem okien na wieży.
Na wysokości stropu pomiędzy parterem a pierwszym piętrem wieży znajduje się wnęka z figurką św. Floriana. Figurka ta pierwotnie znajdowała się w kapliczce przydrożnej zlokalizowanej przy ul. Floriańskiej i ul. Działkowej (rozebranej w latach 1937 – 1938).
Informacje zebrane za:
Koneczny W., Opowieści z okręgu górniczego, Libiąż 2006.
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
Budynek dawnej szkoły górniczej przy Kopalni Janina
Budynek dawnej szkoły górniczej położony w Libiążu przy ul. Kopalnianej w pobliżu tzw. „żarskiej bramy” Kopalni Janina.
Na początku XX w. wraz z budową Kopalni Janina rozpoczęto budowę budynku administracyjnego przeznaczonego do bieżącej obsługi i zarządzania funkcjonowaniem zakładu górniczego. W latach 60. budynek ten został zaadoptowany na potrzeby szkoły górniczej, a później technikum górniczego. Obecnie budynek przeszedł w ręce prywatne. W 2011 r. został gruntownie wyremontowany. Zgodnie z założeniami ma teraz pełnić funkcje budynku biurowego.
Budynek dwukondygnacyjny, w całości podpiwniczony. Dach dwuspadowy o kącie nachylenia połaci ok 40°, pokryty blachą trapezową. Budynek w całości wykonany z kostek kamiennych z miejscowego dolomitu bogato zdobiony elementami z cegły pełnej ceramicznej (naroża budynku powtórzone na elewacjach w formie pilastrów, gzyms obiegający budynek dookoła na poziomie stropów nad parterem i nad piętrem, ozdobne obramienia okien w szczytach budynku i na klatkach schodowych). Po remoncie okna otrzymały białe obwódki wykonane z tynku, imitujące obramienia okienne. Stolarka okienna w całości wymieniona na nową bez zachowania pierwotnych podziałów. Ściany fundamentowe pomalowano na kolor ceglany.
Budynek nadszybia i wieża wyciągowa szybu j2 Kopalni Janina
W 1907 r. rozpoczęto drążenie szybu J2, w 1911 r. osiągnięto poziom 300 m p.p. ziemi. Od 1912 r. szyb J2 był wykorzystywany do zjazdu i wyjazdu załogi pracującej pod ziemią (urobek był wywożony szybem J1). Szyb miał napęd elektryczny. Obecnie szyb jest nieczynny (został zasypany), w części rozebrany – pozostała wieża wyciągowa i budynek nadszybia.
Wieża szybu o konstrukcji stalowej posiada dwa koła wyciągowe istniejące do dzisiaj. Wieża jest ściśle związana z budynkiem nadszybia. Budynek nadszybia jest dwukondygnacyjny. Pierwsza kondygnacja zbudowana z kostki kamiennej z miejscowego dolomitu. Druga kondygnacja oparta jest na stalowej konstrukcji, wypełniona cegłą ceramiczną oraz równomiernie osadzonymi w ścianach oknami również o konstrukcji stalowej – między stalowymi szczeblinami znajdują się liczne małe szyby w kształcie prostokątów. Rozkład okien na elewacjach obejmuje po dwa okna prostokątne na ścianie frontowej i tylnej oraz po trzy okna od góry półokrągłe na ścianach bocznych. Na elewacjach pomiędzy częścią murowaną a częścią stalową wypełnioną cegłami przebiega ceglany gzyms. W części murowanej naroża budynku podkreślone są ceglanymi pilastrami, a wokół okien i drzwi znajdują się ceglane obramienia. Dach dwuspadowy o kącie nachylenia połaci ok. 25-30°.
Budynek maszyny wyciągowej szybu J2 Kopalni Janina
Budynek maszyny wyciągowej J2 Kopalni Janina w Libiążu jest ściśle związany z działaniem szybu J2, więc oba obiekty usytuowane są obok siebie. W budynku znajdowała się maszyna wyciągowa powiązana z wieżą wyciągową. Budynek powstawał równocześnie z szybem oraz budynkiem nadszybia J2 na początku XX w.
Budynek w całości budowany z kostki kamiennej z miejscowego dolomitu. Posiada elementy zdobnicze z cegły pełnej ceramicznej (naroża budynku, pilastry na elewacjach równomiernie rozłożone między oknami, obramienia okienne, dwa gzymsy biegnące dookoła budynku nad główną halą maszynową oraz pod okapem dachu). Dach dwuspadowy o kącie nachylenia połaci ok. 25‑35°.
Budynek obecnie nie spełnia swojej właściwej funkcji, gdyż szyb J2 jest zasypany – nieczynny.
Budynek maszyny wyciągowej szybu J1 Kopalni Janina
Budowę budynku maszyny wyciągowej J1 Kopalni Janina w Libiążu rozpoczęto w 1907 r. równocześnie z budową nieistniejącego obecnie szybu J1. Maszyna wyciągowa była typu parowego.
Budynek parterowy, podpiwniczony. W całości wybudowany z kostki kamiennej z miejscowego dolomitu, natomiast zdobienia są wykonane z cegły pełnej ceramicznej (naroża budynku, pilastry pomiędzy oknami, ozdobne obramienia okien, gzymsy w poziomach stropów oraz pod połacią dachu, fryzy podkreślające wystające ponad dach szczyty). Dach dwuspadowy o kącie nachylenia połaci ok. 25-35°, osłonięty od strony frontowej i od strony tylnej elewacjami szczytowymi przechodzącymi w ozdobne attyki (z wieżyczkami) wystające ponad dach.
Obecnie budynek użytkowany jest jako budynek wentylatorów, pomieszczenia wentylatora zapasowego i budynek sterowni wentylatorów głównych MF-1 przy szybie „Janina I”.
Magazyn główny Kopalni Janina
Magazyn główny zlokalizowany na terenie Kopalni Janina powstawał na początku XX w. równocześnie z budową libiąskiego zakładu górniczego.
Obiekt ten stanowi długą parterową halę o wymiarach ok. 59×15 m z dachem dwuspadowym, podwyższonym w części środkowej, pokrytym blachą trapezową. Ściany szczytowe od strony frontowej i strony tylnej wystają ponad dach, tworząc bogato zdobioną attykę zwieńczoną wieżyczkami po bokach i na szczycie. Budynek w całości wybudowany z kostki kamiennej z miejscowego dolomitu, natomiast zdobienia są wykonane z cegły pełnej ceramicznej (naroża budynku, pilastry pomiędzy oknami, ozdobne obramienia okien, gzymsy obiegające budynek, fryzy podkreślające wystające ponad dach szczyty). Główne wejście umieszczone jest osiowo w ścianie szczytowej.
Warsztaty elektryczne budynku elektrowni Kopalni Janina
Warsztaty elektryczne zlokalizowane na terenie Kopalni Janina powstały na początku XX w. równocześnie z budową libiąskiego zakładu górniczego.
Budynek warsztatów położony jest pomiędzy szybem J1 (nieistniejącym) i szybem J2. Budynek na planie krzyża, składa się z trzech części. Część środkowa (wysoka) przykryta dachem dwuspadowym ze szczytem skierowanym w stronę drogi. Części boczne (niższe) przylegają do części środkowej symetrycznie z obu stron; pokryte dachami dwuspadowymi usytuowanymi prostopadle do dachu części środkowej. Dach na całej powierzchni przykryty blachą trapezową. Budynek w całości wybudowany z kostki kamiennej z miejscowego dolomitu. Zdobienia są wykonane z cegły pełnej ceramicznej (naroża budynku, pilastry pomiędzy oknami, ozdobne obramienia okien półokrągłych i okrągłych, gzymsy obiegające budynek, fryzy podkreślające wystające ponad dach szczyty, podkreślenie ozdobnego szczytu z wieżyczkami wystającego ponad połać dachu). Otwory okienne okrągłe od strony tylnej oraz okna o stalowej konstrukcji – między szczeblinami znajdują się liczne małe szyby w kształcie prostokątów (większość z nich jest wymieniona lub przebudowana).
Warsztat techniczny Kopalni Janina
Warsztat techniczny zlokalizowany na terenie Kopalni Janina powstawał na początku XX w. równocześnie z budową libiąskiego zakładu górniczego.
Budynek warsztatów stanowi długa parterowa hala o wymiarach ok. 59×16 m z dachem dwuspadowym, podwyższonym w części środkowej, pokrytym blachą trapezową. Ściany szczytowe od strony frontowej i strony tylnej wystają ponad dach, tworząc bogato zdobioną attykę zwieńczoną wieżyczkami po bokach i na szczycie. Budynek w całości wybudowany z kostki kamiennej z miejscowego dolomitu, natomiast zdobienia są wykonane z cegły pełnej ceramicznej (naroża budynku, pilastry pomiędzy oknami, ozdobne obramienia okien, gzymsy obiegające budynek, fryzy podkreślające wystające ponad dach szczyty). Na ścianach bocznych od strony drogi wewnętrznej znajduje się szereg dużych zaokrąglonych okien z ceglanymi obramieniami.
Stolarnia Kopalni Janina
Warsztat stolarski zlokalizowany na terenie Kopalni Janina powstawał na początku XX w. równocześnie z budową libiąskiego zakładu górniczego.
Jest pierwszym warsztatem kopalnianym. Produkowano tam stolarkę okienną i drzwiową oraz więźby dachowe do obiektów, które kopalnia w tym czasie budowała.
Budynek warsztatu stanowi długa parterowa hala o wymiarach ok. 40×11 m z dachem dwuspadowym, podwyższonym w części środkowej, pokrytym blachą trapezową. Ściany szczytowe od strony frontowej i strony tylnej wystają ponad dach, tworząc bogato zdobioną attykę zwieńczoną wieżyczkami po bokach i na szczycie. Budynek w całości wybudowany z kostki kamiennej z miejscowego dolomitu, natomiast zdobienia są wykonane z cegły pełnej ceramicznej (naroża budynku, pilastry pomiędzy oknami, ozdobne obramienia okien, gzymsy obiegające budynek, fryzy podkreślające wystające ponad dach szczyty). W istniejące otwory okienne około roku 2017 zostały wpasowane okna plastikowe wielkości około 2,40×2,80 m, dzielone na pół w pionie, usytuowane na wysokości około 1m. Od północy zamiast czwartego okna znajdują się drzwi w takim samym kształcie jak okna.
Willa dyrektora Kopalni Janina
Willa dyrektora Kopalni Janina w Libiążu Zygmunta Szczotkowskiego, położona przy ul. Kopalnianej 1 z tyłu kopalni obok tzw. „żarskiej bramy”. Wybudowana w latach 1928 – 1931. Na przestrzeni lat budynek, oprócz funkcji mieszkalnej, spełniał też inne funkcje. Była tam m.in. restauracja i noclegownia dla bezdomnych. Obecnie budynek jest nieużytkowany.
Budynek dwukondygnacyjny, w całości podpiwniczony. Murowany i otynkowany. Elewacje w kolorze piaskowym. Ściany fundamentowe murowane z miejscowego kamienia łamanego oraz kamienia ciosanego.Wejście do budynku bezpośrednio z ul. Kopalnianej przez ozdobny, otwarty, malowany na biało ganek zadaszony trzyspadowym daszkiem. Stolarka okienna zachowana z pierwotnymi podziałami. Ozdoby elewacyjne wykonane z tynku takie jak obramienia okien i gzyms obiegający budynek dookoła są w kolorze brązowym. Dach czterospadowy nad główną bryłą budynku oraz trzyspadowy nad dwukondygnacyjną loggią znajdującą się od strony ogrodu. Wyraźnym elementem zdobniczym domu są profilowane i malowane na kolor brązowy „podpory” okapów zarówno dachu głównego, jak i zadaszeń nad gankiem i loggią. Dom jest ogrodzony i otoczony ogrodem ze starodrzewiem.
Dom wielorodzinny
Budynek z 1913 r. zlokalizowany przy ul. Obieżowej 14 w Libiążu. Jest jednym z budynków tzw. Kolonii Obieżowa, będącej zwartym zespołem urbanistycznym – osiedlem robotniczym zbudowanym w pierwszym ćwierćwieczu XX w.
Kolonia Obieżowa to zabudowa wielorodzinna zlokalizowana wzdłuż ul. Obieżowej po obu jej stronach. Po stronie północno-zachodniej znajduje się sześć budynków wybudowanych w 1913 r. Po stronie południowo-wschodniej znajdują się trzy budynki wybudowane w 1920 r. oraz jeden z 1923 r. Budynki wybudowane wcześniej różnią się od późniejszej zabudowy rozwiązaniami architektonicznymi oraz użytym do budowy materiałem.
Budynek nr 14 należy do grupy budynków po stronie północno-zachodniej. Budynek dwukondygnacyjny, w całości podpiwniczony, zgodnie z założeniami 8-mieszkaniowy, na poddaszu wyodrębniono jednak dwa dodatkowe mieszkania oraz strych. Dach dwuspadowy o kącie nachylenia ok 40° pokryty blachą trapezową, skierowany połacią do drogi. Niewielka lukarna przykrywa z tyłu wysuniętą poza lico budynku klatkę schodową. Wejście do budynku znajduje się od strony drogi. Wewnętrzne klatki schodowe mają konstrukcję metalową.
Podstawowym materiałem wykorzystanym do budowy były kostki z miejscowego dolomitu, jednak wszystkie zdobienia na elewacjach wykonano z cegły pełnej ceramicznej (naroża budynku, obramienia okien, parapety, gzymsy obiegające budynek na wysokości stropu nad parterem i nad piętrem, podkreślenia szczytów budynku). Budynek w całości otynkowany, a dawne ceglane zdobienia zostały wyróżnione kolorem tynku. Do ścian szczytowych budynku przylegają komórki na węgiel przykryte dachem jednospadowym pokrytym papą asfaltową na lepiku.
Dom wielorodzinny
Budynek z 1920 r. zlokalizowany przy ul. Obieżowej 15 w Libiążu. Jest jednym z budynków tzw. Kolonii Obieżowa, będącej zwartym zespołem urbanistycznym – osiedlem robotniczym zbudowanym w pierwszym ćwierćwieczu XX w.
Kolonia Obieżowa to zabudowa wielorodzinna zlokalizowana wzdłuż ul. Obieżowej po obu jej stronach. Po stronie północno-zachodniej znajduje się sześć budynków wybudowanych w 1913 r. Po stronie południowo-wschodniej znajdują się trzy budynki wybudowane w 1920 r. oraz jeden z 1923 r. Budynki wybudowane wcześniej różnią się od późniejszej zabudowy rozwiązaniami architektonicznymi oraz użytym do budowy materiałem.
Budynek nr 15 należy do grupy budynków po stronie południowo-wschodniej. Budynek dwukondygnacyjny, w całości podpiwniczony, zgodnie z założeniami 8-mieszkaniowy, na poddaszu wyodrębniono jednak trzy dodatkowe mieszkania oraz strych. Dach dwuspadowy o kącie nachylenia ok 40° pokryty eternitem falistym, skierowany połacią do drogi. Duża lukarna od strony drogi z dwoma oknami oraz mniejsza lukarna doświetlająca klatkę schodową wysuniętą poza lico z tyłu budynku. Wejście do budynku od strony tylnej. Wewnętrzne klatki schodowe o konstrukcji żelbetowej. Budynki w całości wykonane są z cegły pełnej ceramicznej, podobnie jak wszystkie zdobienia na elewacjach (naroża budynku, obramienia okien, parapety , gzymsy obiegające budynek dookoła na poziomie stropu nad parterem i piętrem, podkreślenia szczytów budynku). Budynek (oprócz zdobień) otynkowany. Brak zewnętrznych komórek na węgiel.
Dom wielorodzinny
Budynek z 1913 r. zlokalizowany przy ul. Obieżowej 16 w Libiążu. Jest jednym z budynków tzw. Kolonii Obieżowa, będącej zwartym zespołem urbanistycznym – osiedlem robotniczym zbudowanym w pierwszym ćwierćwieczu XX w.
Kolonia Obieżowa to zabudowa wielorodzinna zlokalizowana wzdłuż ul. Obieżowej po obu jej stronach. Po stronie północno-zachodniej znajduje się sześć budynków wybudowanych w 1913 r. Po stronie południowo-wschodniej znajdują się trzy budynki wybudowane w 1920 r. oraz jeden z 1923 r. Budynki wybudowane wcześniej różnią się od późniejszej zabudowy rozwiązaniami architektonicznymi oraz użytym do budowy materiałem.
Budynek nr 16 należy do grupy budynków po stronie północno-zachodniej. Budynek dwukondygnacyjny, w całości podpiwniczony, zgodnie z założeniami 8-mieszkaniowy, na poddaszu wyodrębniono jednak dwa dodatkowe mieszkania oraz strych. Dach dwuspadowy o kącie nachylenia ok 40° pokryty blachą trapezową, skierowany połacią do drogi. Niewielka lukarna przykrywa z tyłu wysuniętą poza lico budynku klatkę schodową. Wejście do budynku znajduje się od strony drogi. Wewnętrzne klatki schodowe mają konstrukcję metalową.
Podstawowym materiałem wykorzystanym do budowy były kostki z miejscowego dolomitu, jednak wszystkie zdobienia na elewacjach wykonano z cegły pełnej ceramicznej (naroża budynku, obramienia okien, parapety, gzymsy obiegające budynek na wysokości stropu nad parterem i nad piętrem, podkreślenia szczytów budynku). Budynek jest nieotynkowany. Do ścian szczytowych budynku przylegają komórki na węgiel przykryte dachem jednospadowym pokrytym papą asfaltową na lepiku.
Dom wielorodzinny
Budynek z 1920 r. zlokalizowany przy ul. Obieżowej 17 w Libiążu. Jest jednym z budynków tzw. Kolonii Obieżowa, będącej zwartym zespołem urbanistycznym – osiedlem robotniczym zbudowanym w pierwszym ćwierćwieczu XX w.
Kolonia Obieżowa to zabudowa wielorodzinna zlokalizowana wzdłuż ul. Obieżowej po obu jej stronach. Po stronie północno-zachodniej znajduje się sześć budynków wybudowanych w 1913 r. Po stronie południowo-wschodniej znajdują się trzy budynki wybudowane w 1920 r. oraz jeden z 1923 r. Budynki wybudowane wcześniej różnią się od późniejszej zabudowy rozwiązaniami architektonicznymi oraz użytym do budowy materiałem.
Budynek nr 17 należy do grupy budynków po stronie południowo-wschodniej. Budynek dwukondygnacyjny, w całości podpiwniczony, zgodnie z założeniami 8-mieszkaniowy, na poddaszu wyodrębniono jednak trzy dodatkowe mieszkania oraz strych. Dach dwuspadowy o kącie nachylenia ok 40° pokryty blachą trapezową, skierowany połacią do drogi. Duża lukarna od strony drogi z dwoma oknami oraz mniejsza lukarna doświetlająca klatkę schodową wysuniętą poza lico z tyłu budynku. Wejście do budynku od strony tylnej. Wewnętrzne klatki schodowe o konstrukcji żelbetowej. Budynki w całości wykonane są z cegły pełnej ceramicznej, podobnie jak wszystkie zdobienia na elewacjach (naroża budynku, obramienia okien, parapety , gzymsy obiegające budynek dookoła na poziomie stropu nad parterem i piętrem, podkreślenia szczytów budynku). Budynek (oprócz zdobień) otynkowany. Brak zewnętrznych komórek na węgiel.
Dom wielorodzinny
Budynek z 1913 r. zlokalizowany przy ul. Obieżowej 18 w Libiążu. Jest jednym z budynków tzw. Kolonii Obieżowa, będącej zwartym zespołem urbanistycznym – osiedlem robotniczym zbudowanym w pierwszym ćwierćwieczu XX w.
Kolonia Obieżowa to zabudowa wielorodzinna zlokalizowana wzdłuż ul. Obieżowej po obu jej stronach. Po stronie północno-zachodniej znajduje się sześć budynków wybudowanych w 1913 r. Po stronie południowo-wschodniej znajdują się trzy budynki wybudowane w 1920 r. oraz jeden z 1923 r. Budynki wybudowane wcześniej różnią się od późniejszej zabudowy rozwiązaniami architektonicznymi oraz użytym do budowy materiałem.
Budynek nr 18 należy do grupy budynków po stronie północno-zachodniej. Budynek dwukondygnacyjny, w całości podpiwniczony, zgodnie z założeniami 8-mieszkaniowy, na poddaszu wyodrębniono jednak dwa dodatkowe mieszkania oraz strych. Dach dwuspadowy o kącie nachylenia ok 40° pokryty blachą trapezową, skierowany połacią do drogi. Niewielka lukarna przykrywa z tyłu wysuniętą poza lico budynku klatkę schodową. Wejście do budynku znajduje się od strony drogi. Wewnętrzne klatki schodowe mają konstrukcję metalową.
Podstawowym materiałem wykorzystanym do budowy były kostki z miejscowego dolomitu, jednak wszystkie zdobienia na elewacjach wykonano z cegły pełnej ceramicznej (naroża budynku, obramienia okien, parapety, gzymsy obiegające budynek na wysokości stropu nad parterem i nad piętrem, podkreślenia szczytów budynku). Budynek jest nieotynkowany. Do ścian szczytowych budynku przylegają komórki na węgiel przykryte dachem jednospadowym pokrytym papą asfaltową na lepiku.
Dom wielorodzinny
Budynek z 1920 r. zlokalizowany przy ul. Obieżowej 19 w Libiążu. Jest jednym z budynków tzw. Kolonii Obieżowa, będącej zwartym zespołem urbanistycznym – osiedlem robotniczym zbudowanym w pierwszym ćwierćwieczu XX w.
Kolonia Obieżowa to zabudowa wielorodzinna zlokalizowana wzdłuż ul. Obieżowej po obu jej stronach. Po stronie północno-zachodniej znajduje się sześć budynków wybudowanych w 1913 r. Po stronie południowo-wschodniej znajdują się trzy budynki wybudowane w 1920 r. oraz jeden z 1923 r. Budynki wybudowane wcześniej różnią się od późniejszej zabudowy rozwiązaniami architektonicznymi oraz użytym do budowy materiałem.
Budynek nr 19 należy do grupy budynków po stronie południowo-wschodniej. Budynek dwukondygnacyjny, w całości podpiwniczony, zgodnie z założeniami 8-mieszkaniowy, na poddaszu wyodrębniono jednak trzy dodatkowe mieszkania oraz strych. Dach dwuspadowy o kącie nachylenia ok 40° pokryty blachą trapezową, skierowany połacią do drogi. Duża lukarna od strony drogi z dwoma oknami oraz mniejsza lukarna doświetlająca klatkę schodową wysuniętą poza lico z tyłu budynku. Wejście do budynku od strony tylnej. Wewnętrzne klatki schodowe o konstrukcji żelbetowej. Budynki w całości wykonane są z cegły pełnej ceramicznej, podobnie jak wszystkie zdobienia na elewacjach (naroża budynku, obramienia okien, parapety , gzymsy obiegające budynek dookoła na poziomie stropu nad parterem i piętrem, podkreślenia szczytów budynku). Budynek (oprócz zdobień) otynkowany. Brak zewnętrznych komórek na węgiel.
Dom wielorodzinny
Budynek z 1913 r. zlokalizowany przy ul. Obieżowej 20 w Libiążu. Jest jednym z budynków tzw. Kolonii Obieżowa, będącej zwartym zespołem urbanistycznym – osiedlem robotniczym zbudowanym w pierwszym ćwierćwieczu XX w.
Kolonia Obieżowa to zabudowa wielorodzinna zlokalizowana wzdłuż ul. Obieżowej po obu jej stronach. Po stronie północno-zachodniej znajduje się sześć budynków wybudowanych w 1913 r. Po stronie południowo-wschodniej znajdują się trzy budynki wybudowane w 1920 r. oraz jeden z 1923 r. Budynki wybudowane wcześniej różnią się od późniejszej zabudowy rozwiązaniami architektonicznymi oraz użytym do budowy materiałem.
Budynek nr 20 należy do grupy budynków po stronie północno-zachodniej. Budynek dwukondygnacyjny, w całości podpiwniczony, zgodnie z założeniami 8-mieszkaniowy, na poddaszu wyodrębniono jednak dwa dodatkowe mieszkania oraz strych. Dach dwuspadowy o kącie nachylenia ok 40° pokryty blachą trapezową, skierowany połacią do drogi. Niewielka lukarna przykrywa z tyłu wysuniętą poza lico budynku klatkę schodową. Wejście do budynku znajduje się od strony drogi. Wewnętrzne klatki schodowe mają konstrukcję metalową.
Podstawowym materiałem wykorzystanym do budowy były kostki z miejscowego dolomitu, jednak wszystkie zdobienia na elewacjach wykonano z cegły pełnej ceramicznej (naroża budynku, obramienia okien, parapety, gzymsy obiegające budynek na wysokości stropu nad parterem i nad piętrem, podkreślenia szczytów budynku). Budynek jest nieotynkowany. Do ścian szczytowych budynku przylegają komórki na węgiel przykryte dachem jednospadowym pokrytym papą asfaltową na lepiku.
Dom wielorodzinny
Budynek z 1923 r. zlokalizowany przy ul. Obieżowej 21 w Libiążu. Jest jednym z budynków tzw. Kolonii Obieżowa, będącej zwartym zespołem urbanistycznym – osiedlem robotniczym zbudowanym w pierwszym ćwierćwieczu XX w.
Kolonia Obieżowa to zabudowa wielorodzinna zlokalizowana wzdłuż ul. Obieżowej po obu jej stronach. Po stronie północno-zachodniej znajduje się sześć budynków wybudowanych w 1913 r. Po stronie południowo-wschodniej znajdują się trzy budynki wybudowane w 1920 r. oraz jeden z 1923 r. Budynki wybudowane wcześniej różnią się od późniejszej zabudowy rozwiązaniami architektonicznymi oraz użytym do budowy materiałem.
Budynek nr 21 należy do grupy budynków po stronie południowo-wschodniej. Budynek dwukondygnacyjny, w całości podpiwniczony, zgodnie z założeniami 8-mieszkaniowy, na poddaszu wyodrębniono jednak trzy dodatkowe mieszkania oraz strych. Dach dwuspadowy o kącie nachylenia ok 40° pokryty blachą trapezową, skierowany połacią do drogi. Duża lukarna od strony drogi z dwoma oknami oraz mniejsza lukarna doświetlająca klatkę schodową wysuniętą poza lico z tyłu budynku. Wejście do budynku od strony tylnej. Wewnętrzne klatki schodowe o konstrukcji żelbetowej. Budynki w całości wykonane są z cegły pełnej ceramicznej, podobnie jak wszystkie zdobienia na elewacjach (naroża budynku, obramienia okien, parapety , gzymsy obiegające budynek dookoła na poziomie stropu nad parterem i piętrem, podkreślenia szczytów budynku). Budynek (oprócz zdobień) otynkowany. Brak zewnętrznych komórek na węgiel.
Dom wielorodzinny
Budynek z 1913 r. zlokalizowany przy ul. Obieżowej 22 w Libiążu. Jest jednym z budynków tzw. Kolonii Obieżowa, będącej zwartym zespołem urbanistycznym – osiedlem robotniczym zbudowanym w pierwszym ćwierćwieczu XX w.
Kolonia Obieżowa to zabudowa wielorodzinna zlokalizowana wzdłuż ul. Obieżowej po obu jej stronach. Po stronie północno-zachodniej znajduje się sześć budynków wybudowanych w 1913 r. Po stronie południowo-wschodniej znajdują się trzy budynki wybudowane w 1920 r. oraz jeden z 1923 r. Budynki wybudowane wcześniej różnią się od późniejszej zabudowy rozwiązaniami architektonicznymi oraz użytym do budowy materiałem.
Budynek nr 22 należy do grupy budynków po stronie północno-zachodniej. Budynek dwukondygnacyjny, w całości podpiwniczony, zgodnie z założeniami 8-mieszkaniowy, na poddaszu wyodrębniono jednak dwa dodatkowe mieszkania oraz strych. Dach dwuspadowy o kącie nachylenia ok 40° pokryty blachą trapezową, skierowany połacią do drogi. Niewielka lukarna przykrywa z tyłu wysuniętą poza lico budynku klatkę schodową. Wejście do budynku znajduje się od strony drogi. Wewnętrzne klatki schodowe mają konstrukcję metalową.
Podstawowym materiałem wykorzystanym do budowy były kostki z miejscowego dolomitu, jednak wszystkie zdobienia na elewacjach wykonano z cegły pełnej ceramicznej (naroża budynku, obramienia okien, parapety, gzymsy obiegające budynek na wysokości stropu nad parterem i nad piętrem, podkreślenia szczytów budynku). Budynek w całości otynkowany, a dawne ceglane zdobienia zostały wyróżnione kolorem tynku. Do ścian szczytowych budynku przylegają komórki na węgiel przykryte dachem jednospadowym pokrytym papą asfaltową na lepiku.
Dom wielorodzinny
Budynek z 1913 r. zlokalizowany przy ul. Obieżowej 24 w Libiążu. Jest jednym z budynków tzw. Kolonii Obieżowa, będącej zwartym zespołem urbanistycznym – osiedlem robotniczym zbudowanym w pierwszym ćwierćwieczu XX w.
Kolonia Obieżowa to zabudowa wielorodzinna zlokalizowana wzdłuż ul. Obieżowej po obu jej stronach. Po stronie północno-zachodniej znajduje się sześć budynków wybudowanych w 1913 r. Po stronie południowo-wschodniej znajdują się trzy budynki wybudowane w 1920 r. oraz jeden z 1923 r. Budynki wybudowane wcześniej różnią się od późniejszej zabudowy rozwiązaniami architektonicznymi oraz użytym do budowy materiałem.
Budynek nr 24 należy do grupy budynków po stronie północno-zachodniej. Budynek dwukondygnacyjny, w całości podpiwniczony, zgodnie z założeniami 8-mieszkaniowy, na poddaszu wyodrębniono jednak dwa dodatkowe mieszkania oraz strych. Dach dwuspadowy o kącie nachylenia ok 40° pokryty blachą trapezową, skierowany połacią do drogi. Niewielka lukarna przykrywa z tyłu wysuniętą poza lico budynku klatkę schodową. Wejście do budynku znajduje się od strony drogi. Wewnętrzne klatki schodowe mają konstrukcję metalową.
Podstawowym materiałem wykorzystanym do budowy były kostki z miejscowego dolomitu, jednak wszystkie zdobienia na elewacjach wykonano z cegły pełnej ceramicznej (naroża budynku, obramienia okien, parapety, gzymsy obiegające budynek na wysokości stropu nad parterem i nad piętrem, podkreślenia szczytów budynku). Budynek w całości otynkowany, a dawne ceglane zdobienia zostały wyróżnione kolorem tynku. Do północno-wschodniej ściany szczytowej budynku przylega komórka na węgiel przykryta dachem jednospadowym pokrytym papą asfaltową na lepiku.
Dom kolejarza
Budynek mieszkalny wielorodzinny, tzw. „Dom kolejarza” zlokalizowany przy ul. Józefa Piłsudskiego 43 w Libiążu. Wybudowany w latach 1910 – 1913.
Budynek dwukondygnacyjny, murowany z cegły pełnej ceramicznej. Zdobienia elewacyjne wykonane z cegły białej, m.in. narożniki budynku, gzymsy na wysokości stropu między parterem i piętrem, ozdobne nadproża okienne. Ściany szczytowe bez okien pokryte gontem. Główne wejście od strony południowej. Dach dwuspadowy o kącie nachylenia połaci ok. 30°, pokryty papą asfaltową na lepiku. Niewielka lukarna wystająca poza lico właściwej bryły budynku nad głównym wejściem do budynku.
Dom wielorodzinny
Na początku XX w. wraz z budową Kopalni Janina z myślą o pracownikach administracji kopalni wybudowano przy ul. Leśnej w Libiążu zespół budynków mieszkalnych, tzw. „Kolonia Leśniowa”. W latach 90. budynki zostały wyburzone – pozostawiono tylko cztery domy.
Budynek zlokalizowany przy ul. Leśnej 16/16A/18/18A w Libiążu jest parterowy, niepodpiwniczony z dachem dwuspadowy, pokrytym blachą trapezową z lukarnami pokrytymi jednospadowymi daszkami. Usytuowany połacią do drogi. Budynek czteromieszkaniowy. Wszystkie mieszkania dostępne od zewnątrz budynku – wejścia prowadzące przez niewielkie ogródki usytuowane są po dwa z przodu budynku (od drogi) oraz z tyłu. Poddasze mieszkalne, dzielone pomiędzy wszystkie mieszkania i stanowiące ich integralną i niezależną część. Budynek murowany, w całości otynkowany. Na elewacjach dawniej widoczne były zdobienia wykonane z cegły pełnej ceramicznej, które obecnie są przykryte tynkiem (naroża budynku, obramienia okien i drzwi, gzymsy, fryz podkreślający szczyt budynku).
Dom wielorodzinny
Na początku XX w. wraz z budową Kopalni Janina z myślą o pracownikach administracji kopali wybudowano przy ul. Leśnej w Libiążu zespół budynków mieszkalnych, tzw. „Kolonia Leśniowa”. W latach 90. budynki zostały wyburzone – pozostawiono tylko cztery domy.
Budynek nr 13 przy ul. Leśnej w Libiążu położony jest pomiędzy bocznicą kolejową a ul. Leśną. Budynek murowany, dwukondygnacyjny, otynkowany. Jedno główne wejście było wspólne dla czterech mieszkań – dwóch na parterze i dwóch na poddaszu. Dach dwuspadowy pokryty blachą, posiada dwie lukarny – mniejszą powyżej wejścia głównego oraz większą, z dachami dwuspadowymi. Ubogie zdobienia okien (obramienia wykonane w tynku) oraz słabo widoczne tynkowe zdobienia podkreślające szczyt.
Dom wielorodzinny (ob. Budynek usługowy)
Na początku XX w. wraz z budową Kopalni Janina z myślą o pracownikach administracji kopali wybudowano przy ul. Leśnej w Libiążu zespół budynków mieszkalnych, tzw. „Kolonia Leśniowa”. W latach 90. budynki zostały wyburzone – pozostawiono tylko cztery domy.
Budynek nr 28 przy ul. Leśnej w Libiążu położony jest pomiędzy ul. Leśną a istniejącym lasem. Pierwotnie był budynkiem mieszkalnym czteromieszkaniowym ze wspólną klatką schodową, obecnie jest budynkiem usługowym. Jedno główne wejście było wspólne dla czterech mieszkań – dwóch na parterze i dwóch na poddaszu. Budynek murowany, dwukondygnacyjny, odremontowany i otynkowany. Pod tynkiem zachowały się wszystkie zdobienia z cegły pełnej ceramicznej, których obecność obecnie jest podkreślona jaśniejszym kolorem tynku na elewacjach. Dach dwuspadowy pokryty blachą dachówkową koloru bordowego z dwiema lukarnami przykrytymi daszkami dwuspadowymi – mniejszą nad wejściem głównym i większą z dwoma oknami z tyłu domu.
Dom wielorodzinny
Na początku XX w. wraz z budową Kopalni Janina z myślą o pracownikach administracji kopali wybudowano przy ul. Leśnej w Libiążu zespół budynków mieszkalnych, tzw. „Kolonia Leśniowa”. W latach 90. budynki zostały wyburzone – pozostawiono tylko cztery domy.
Budynek nr 32 przy ul. Leśnej w Libiążu położony jest pomiędzy ul. Leśną a istniejącym lasem. Budynek mieszkalny cztermomieszkaniowy ze wspólną klatką schodową. Jedno główne wejście było wspólne dla czterech mieszkań – dwóch na parterze i dwóch na poddaszu. Murowany z cegły pełnej ceramicznej, nieotynkowany. Zachowane wszystkie ceglane ozdoby (naroża budynku, pilastry, fryz obiegający budynek dookoła, obramienia okien, podkreślenie szczytów domu). Podmurówka wykonana z miejscowej kostki dolomitowej. Dach dwuspadowy z jedną lukarną nad wejściem głównym przykrytą daszkiem dwuspadowym. Obecnie stanowi budynek mieszkalny.
Dom
Budynek mieszkalny zlokalizowany przy ul. Armii Krajowej 19 w Libiążu. Wybudowany na początku XX w.
Budynek parterowy z dachem dwuspadowym pokrytym eternitem falistym. Murowany z cegły pełnej ceramicznej, ściany fundamentowe kamienne – w części nadziemnej z kamienia ciosanego. Otynkowany. Budynek posiada bogate zdobienia elewacyjne wykonane z cegły pełnej ceramicznej (narożniki budynku, pilastry, gzyms poniżej dachu obiegający dom dookoła, obramienia okien i parapety). Pierwotnie okna były drewniane (białe), obecnie po wymianie są w kolorze brązowym (zachowano pierwotne podziały).
Dom
Budynek mieszkalny (bliźniak) zlokalizowany w Libiążu przy ul. 1 Maja 16 i 16A. Zbudowany w 1933 r.
Budynek parterowy w całości podpiwniczony. Poddasze mieszkalne. Dom murowany z cegły pełnej ceramicznej, ściany piwniczne natomiast są z kamienia łamanego. Pod dachem dookoła budynku biegnie ozdobny ceglany gzyms. Wejścia do obu budynków prowadzą schodami symetrycznie ułożonymi po obu stronach werandy. Weranda przeszklona dużymi oknami. W budynku nr 16 cała stolarka okienna zachowała pierwotne podziały, natomiast w budynku nr 16A część okien wymieniono na okna plastikowe bez zachowania pierwotnych podziałów. Dach dwuspadowy naczółkowy z lukarną również pokrytą dachem dwuspadowym z naczółkiem, pokryty dachówką ceramiczną w kolorze czerwonym.
Dom
Dom mieszkalny zlokalizowany przy ul. Mieszka I 2 w Libiążu. Zbudowany w 1939 r.
Budynek parterowy, murowany z cegły, otynkowany i pomalowany na żółto. Na ścianie frontowej dwa okna skrzynkowe trójdzielne okalające z dwóch stron, osiowo umieszczone drzwi wejściowe. Dookoła budynku, poniżej dachu biegnie szeroki ozdobny gzyms wykonany z cegły pełnej ceramicznej. W ścianie szczytowej na poziomie parteru, jak również w samym szczycie budynku znajdują się okna lub zaślepione wnęki po oknach, z szerokimi ozdobnymi obramieniami ceglanymi. Dach dwuspadowy, pokryty dachówką cementową, z poddaszem pełniącym funkcję strychu.
Dom
Budynek mieszkalny zlokalizowany w Libiążu na rogu ul. Henryka Sienkiewicza i ul. Ignacego Krasickiego. Wybudowany w pierwszej połowie XX w. jako okazała willa.
Budynek parterowy, w całości podpiwniczony. Poddasze w całości wykorzystane na cele mieszkalne. Ściany fundamentowe wykonane z kamienia ciosanego. Ściany elewacji murowane i otynkowane. Elementy zdobienia wykonane z tynku. Szeroki profilowany gzyms obiega budynek dookoła. Zdobienia w narożach budynku przypominają pilastry z kanelurami. Okna na parterze budynku z ozdobnymi obramieniami. Okna w części wymienione na plastikowe o różnych wielkościach i podziałach. Dach mansardowy, pokryty blachą dachówkową w kolorze ciemnozielonym.
Dom
Dom mieszkalno-gospodarczy z lat 30. XX w. położony w Libiążu przy ul. gen. Władysława Sikorskiego 85.
Dom parterowy murowano-drewniany. Ściany z kamienia łamanego otynkowane tylko od strony frontowej. Pozostała część budynku budowana z drewnianych bali układanych poziomo i malowanych na kolor biały i brązowy. Dach dwuspadowy o kącie nachylenia połaci ok 45°, pokryty papą asfaltową na lepiku. Do części mieszkalnej i części gospodarczej prowadzą dwa odrębne wejścia. Stolarka współczesna, zachowane zostały jednak podziały i wielkości.
Dom
Budynek mieszkalny zlokalizowany w Libiążu przy ul. Świerkowej 1, koło skrzyżowania z ul. Beskidzką. Wybudowany w latach 30. XX w.
Budynek parterowy ceglany (cegła pełna ceramiczna) na wysokiej kamiennej podmurówce. Podmurówka otynkowana. Na elewacjach ceglane detale zdobiące (pilastry, ozdobne obramienia okien, gzyms obiegający budynek na wysokości stropu pomiędzy parterem a poddaszem). Dach dwuspadowy naczółkowy z lukarną również pokrytą dwuspadowym daszkiem naczółkowym, pokryty eternitem płaskim. Poddasze w całości wykorzystane na cele mieszkalne.
Stodoła
Stodoła zlokalizowana w Libiążu pomiędzy ul. Jacka Malczewskiego i ul. Jana Matejki. Wybudowana w pierwszym ćwierćwieczu XX w.
Konstrukcja drewniana postawiona na drewnianym fundamencie. Dach dwuspadowy o nachyleniu połaci ok. 45°, pokryty dachówką eternitową. Pierwotnie stodoła była dwa razy dłuższa niż obecnie.
Trzy stodoły
Trzy stodoły zlokalizowane w Libiążu przy ul. Wspólnej w pobliżu budynku nr 6.
Wszystkie trzy są murowane z kamienia łamanego. Ściany szczytowe w całości murowane. Pozostałe ściany to szerokie murowane słupy na których wspierają się drewniane konstrukcje dachów i ścian osłonowych (głównie desek, niektóre jednak zbudowane są z ażurowo ułożonych cegieł pełnych ceramicznych). Dwie stodoły położone bliżej drogi – szczytami przylegają do siebie. Wszystkie pokryte dachami dwuspadowymi. Stodoły położone bliżej drogi pokryte są dachówką ceramiczną w kolorze czerwonym, natomiast trzecia stodoła – dachówką cementową.
Kapliczka
Kapliczka postumentowa Matki Boskiej Częstochowskiej z początku XX w. Położona pomiędzy ul. Chrzanowską a bocznicą kolejową prowadzącą do Kopalni Janina w Libiążu.
Złożona z dwóch prostopadłościanów – postumentu oraz nieco mniejszego korpusu pokrytego dwuspadowym daszkiem z blachy płaskiej w kolorze zielonym. W postumencie znajduje się płytka wnęka z napisem: „600 LAT MARYJO Z NAMI JESTEŚ”. Wnęka w korpusie jest znacznie głębsza – umieszczony jest tam obraz Matki Boskiej Częstochowskiej oraz gipsowa figura anioła. Ściany kapliczki po remoncie w połowie lat 80. XX w. wyłożono potłuczonymi kawałkami ceramicznymi. W tej samej technice wykonany jest również napis w dolnej wnęce.
Informacje zebrane za:
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
Kapliczka
Kapliczka przydrożna w formie krzyża na postumencie położona w Libiążu pomiędzy ul. Działkową a ul. Mikołaja Kopernika.
Wykonana z lokalnego piaskowca. Posiada szeroką kamienną podbudowę, na której stoi postument złożony z dwóch modułów o różnej wysokości (dolny – niższy i szerszy oraz górny – wyższy i węższy) zwieńczony ozdobnym profilowanym gzymsem. Na postumencie umocowany jest prosty kamienny krzyż z odlanym posążkiem Chrystusa. W dolnej części postumentu widnieje wyryty w kamieniu rok powstania kapliczki (1955). Autorem kapliczki był Franciszek Kurzyński.
Informacje zebrane za:
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
Kapliczka
Kapliczka domkowa (murowana) datowana na koniec XIX w.
Cokół o podstawie prostokątnej obłożony cegłą klinkierową. Do centralnie umiejscowionej wnęki prowadzą trzy zwieńczone łukami otwory umieszczone po jednym w ścianie frontowej i ścianach bocznych. Łuk od strony ulicy wykończony jest klinkierem; z prawej strony umieszczono dekorację elewacji w postaci klinkierowego krzyża. Wewnątrz umieszczona jest figurka matki Boskiej z Lourdes. Od góry wnęka zamknięta jest płytą pełniącą funkcję konstrukcyjną stropu.
Kapliczka pokryta jest dwuspadowym daszkiem z dachówki ceramicznej koloru brązowego. Jeszcze niedawno szczyt dachu zwieńczony był metalowym krzyżykiem. Od strony frontowej, powyżej głównej wnęki, znajduje się płytka prostokątna nisza, nad którą osiowo zamocowana była okrągła porcelanowa plakietka (już jej nie ma) z wizerunkiem Chrystusa w koronie cierniowej.
Informacje zebrane za:
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
Kapliczka
„Kapliczka kamienna, w formie obelisku zwieńczonego krzyżem, wzniesiona w 1913 r. przez kamieniarza Franciszka Sałęgę; wykonana z wapienia pińczowskiego, na podstawie z dolomitu; cokół czworoboczny, z inskrypcją od frontu (zachow. fragmentarycznie; czytelne: „FRANCISZEK SAŁĘGA 1913 r.”), podstawa krzyża w formie ściętego ostrosłupa, zwieńczonego gzymsem kapnikowym tworzącym trójkątny daszek na każdej ze ścian, dodatkowo od frontu i po bokach ozdobionych 8-ramienną rozetką; na krzyżu (łacińskim, o prostych ramionach) cynkowy odlew figury Chrystusa. Kapliczka jest dość typową realizacją (w okolicach Libiąża zachowanych kilka podobnych przykładów) lokalnego warsztatu kamieniarskiego, kultywującego tradycyjne formy kamieniarskie sięgające epoki gotyku.”
W czasie wojny płyta z napisem uległa uszkodzeniu, uniemożliwiając odczytanie znajdującego się na niej tekstu. Zbigniew Mazur oraz Stanisław Pudykiewicz wskazują, że najprawdopodobniej tekst pochodzi ze Starego Testamentu (Lm 1,12):
Informacje zebrane za:
Decyzja Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków nr OZKr.JH.4141‑B/132/24/08 z dnia 20.01.2009 r.
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
Kapliczka „Na Krzywdzie”
Kamienna kapliczka przydrożna zlokalizowana w Libiążu pomiędzy ul. Krakowską a ul. Jarosława Dąbrowskiego tuż przy chodniku.
Kapliczka w formie krzyża na postumencie osadzonego na niskim cokole. Wykonana z piaskowca. Postument w kształcie czworobocznego, ściętego ostrosłupa zwieńczonego wydatnym profilowanym gzymsem, powyżej którego znajduje się prosty krzyż z odlewanym posążkiem Chrystusa. Na postumencie od strony frontowej widnieje napis:
Informacje zebrane za:
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
Kapliczka „Na Moczydle”
Kamienna kapliczka przydrożna zlokalizowana w Libiążu pomiędzy ul. Krakowską a ul. Gromiecką w formie krzyża na niskim cokole z dwumodułowym postumentem na planie kwadratu. Moduły rozdzielone są kamienną poduszką z szerokim półwałkiem. Postument zwieńczony jest szerokim, ozdobnie profilowanym gzymsem. Krzyż prosty z profilowaną podstawą, na którym umieszczony jest odlewany posążek Chrystusa.
Od strony frontowej, tj. od ul. Krakowskiej, w dolnej części postumentu w płytkiej wnęce widnieje wyryty napis:
Informacje zebrane za:
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
Kapliczka
Kapliczka przydrożna zlokalizowana w Libiążu przy rondzie między ul. Krakowską i ul. Oświęcimską.
Wypis z decyzji w sprawie wpisania zabytku do rejestru zabytków ruchomych (Małopolski Wojewódzki Konserwator Zabytków; decyzja nr OZKr.JH.4141-B/132/43/08 z dnia 20.01.2009 r.; nr rejestru: B-93/M):
„Kamienna kapliczka przydrożna w formie 2-kondygnacyjnego , 4-bocznego słupa zwieńczonego kapliczką nakrytą dwuspadowym daszkiem; w kapliczce półkoliście zwieńczona wnęka (sklepiona kolebkowo) ze współczesną figurką Matki Boskiej (niezabytkową); na frontowej ścianie węższej kondygnacji cokołu płytka, prostokątna wnęka o profilowanym obramieniu (na umieszczenie obrazka); w dolnej części cokołu ryty napis, obecnie nieczytelny; kapliczka została wykonana z wapienia pińczowskiego prawdopodobnie na przełomie XIX/XX w. przez lokalny warsztat kamieniarski.”
Informacje zebrane za:
Decyzja Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków nr OZKr.JH.4141‑B/132/43/08 z dnia 20.01.2009 r.
Kapliczka tzw. „Panienka”
Kapliczka przydrożna z figurą Matki Boskiej Niepokalanego Poczęcia zwanej „Panienką”. Zlokalizowana w Libiążu przy skrzyżowaniu ul. Oświęcimskiej i Armii Krajowej.
Kapliczka osadzona na wysokim cokole oddzielonym od postumentu profilowanymi żłobieniami. Kamienna figura „Panienki” ustawiona jest na wysokim postumencie i przykryta półokrągłym blaszanym baldachimem wspartym na czterech prętach przymocowanych do postumentu. Na postumencie widnieją dwa napisy. Wyższy wyżłobiony w kamieniu brzmi:
Niższy napis znajduje się za szybą:
W 1938 r., po dokonanym akcie wandalizmu, konieczne było dorobienie nowej głowy figurze Matki Boskiej. Kapliczka jest ogrodzona niskim metalowym płotem w kolorze zielonym. Przestrzeń między ogrodzeniem a cokołem wyłożona jest kostką brukową.
Informacje zebrane za:
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
Kapliczka
Kapliczka położona w Libiążu przy ul. Oświęcimskiej niedaleko cmentarza parafialnego.
Wypis z decyzji w sprawie wpisania zabytku do rejestru zabytków ruchomych (Małopolski Wojewódzki Konserwator Zabytków; decyzja nr OZKr.JH.4141-B/132/44/08 z dnia 20.01.2009 r.; nr rejestru: B-94/M):
„Kamienna kapliczka – krzyż na wysokim cokole – ustawiona na północnej stronie ul. Oświęcimskiej, przy skrzyżowaniu z drogą polną; cokół wykonany z piaskowca szydłowieckiego w formie 4-bocznego, ściętego ostrosłupa zwieńczonego wydatnym, profilowanym gzymsem; na frontowej ścianie cokołu prostokątna wnęka, pierwotnie z inskrypcją o charakterze patriotycznym, obecnie nieczytelna; na cokole ustawiony wysoki krzyż łaciński (wykuty z wapienia pińczowskiego) o prostych ramionach, na nim posążek Chrystusa (odlew cynkowy); kapliczka powstała prawdopodobnie w l. 20. XX w., jest dziełem lokalnego warsztatu kamieniarskiego.”
Informacje zebrane za:
Decyzja Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków nr OZKr.JH.4141-B/132/44/08 z dnia 20.01.2009 r.
Kapliczka „Na Flagówce”
Kapliczka przydrożna zlokalizowana przy ul. Oświęcimskiej na wysokości Osiedla Flagówka.
Kamienna kapliczka przydrożna w formie krzyża na dwumodułowym postumencie (obie części na rzucie kwadratu). Wykonana z miejscowego dolomitu. Umiejscowiona jest na skarpie pod kasztanowcem. Dostępna od ul. Oświęcimskiej po kilku schodkach. Otoczona łańcuchem przyczepionym do czterech narożnych słupków. Projektantem kapliczki był Józef Pozzi, kierownik libiąskiego kamieniołomu.
Moduły postumentu rozdzielone są kamienną poduszką z szerokim półwałkiem. Postument zwieńczony szerokim, ozdobnie profilowanym gzymsem. Powyżej gzymsu umieszczono krzyż prosty z profilowaną podstawą i przymocowanym do kamiennych ramion odlewanym posążkiem Chrystusa. Od strony frontowej, tj. od ul. Oświęcimskiej, w dolnej części postumentu widnieje wyryty napis:
Informacje zebrane za:
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
Kapliczka „Na Skotnicy”
Kapliczka przydrożna zlokalizowana w Libiążu przy ul. Pogodnej. Ogrodzona metalowym płotem na podmurówce betonowej. Kapliczka stoi w miejscu cmentarza cholerycznego z 1831 r.
Kapliczka w formie krzyża z cokołem na postumencie. Cokół złożony z dwóch schodów okalających kapliczkę ze wszystkich stron. Postument złożony z dwóch nałożonych na siebie brył o podstawie kwadratu o różnych wymiarach, rozdzielonych ozdobnym szerokim gzymsem. Nieco inny – grubszy i inaczej profilowany gzyms wieńczy górną część postumentu i stanowi bazę dla prostego kamiennego krzyża na którym umieszczony jest odlewany posążek Chrystusa.
W niższej części postumentu znajduje się wyryta w kamieniu i podmalowana na czarno inskrypcja:
Informacje zebrane za:
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
Kapliczka „Na Skotnicy”
Kapliczka przydrożna obeliskowa. Usytuowana na małym skwerku pomiędzy ul. gen. Władysława Sikorskiego a ul. Jana Kochanowskiego.
Na wysokim kamiennym obelisku ustawiony metalowy krzyż, który podtrzymywany jest przez dwie metalowe figurki Marii oraz Marii Magdaleny. Od góry nakryty jest półokrągłym baldachimem osłaniającym zawieszony na krzyżu posążek Chrystusa. Kapliczka ogrodzona jest ażurowym metalowym płotem, na którym widnieje data 1938 r. (data przesunięcia kapliczki na nowe miejsce). Na postumencie widoczne są pojedyncze litery nieistniejącej już inskrypcji – u góry widoczna litera „F”, u dołu „R.P. … 191.?”, co sugeruje, że prawdopodobna data powstania kapliczki jest po roku 1910.
Krzyż został nieco przesunięty podczas przebudowy ul. Sikorskiego. Przypuszcza się, że jest usytuowany na miejscu dawnego cmentarza cholerycznego (jednego z kilku powstałych w Libiążu po epidemii na początku lat 30. XIX w.).
Informacje zebrane za:
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
Nagrobek organisty Namysłowskiego przy Kościele pw. Przemienienia Pańskiego
Postumentowy krzyż nagrobny Jana Kantego Namysłowskiego, wieloletniego organisty parafii w Libiążu, jest jednym z nielicznych nagrobków pozostałych po starym przykościelnym cmentarzu.
Nagrobek powstał w 1889 r. i jest zlokalizowany na placu kościelnym tuż za ścianą prezbiterium obecnego Kościoła pw. Przemienienia Pańskiego przy ul. Oświęcimskiej.
Na niskim cokole osadzono postument będący bazą dla prostego krzyża, na ramionach którego w 2006 r. umieszczono odlewany posążek Chrystusa. Na postumencie od strony frontowej znajduje się tablica epitafijna umieszczona w miejscu istniejącego wcześniej, ale już nieczytelnego napisu.
Treść epitafium:
Informacje zebrane za:
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
Nagrobek Ksiedza Ostrowskiego przy Kościele pw. Przemienienia Pańskiego
Pomnik nagrobny ks. Aleksandra Ostrowskiego, proboszcza parafii w Libiążu w latach 1857-1880.
Jeden z nielicznych nagrobków zachowanych po dawnym cmentarzu przykościelnym. Zlokalizowany na placu kościelnym tuż przy ścianie prezbiterium obecnego Kościoła pw. Przemienienia Pańskiego przy ul. Oświęcimskiej.
Pomnik wykonany z marmuru dębnickiego. Na schodkowym cokole stoi postument, który stanowi bazę dla wysokiego marmurowego bloku z inskrypcją epitafijną, zdjęciem zmarłego (unikatowa fotografia w technice fotoporcelany z 1880 r.) oraz krzyżem (płaskorzeźba) z odlewanym posążkiem Chrystusa.
Epitafium w bardzo płytkiej wnęce o treści:
Informacje zebrane za:
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
Grobowiec rodziny Lelitów na cmentarzu parafialnym
Grobowiec Adeli z Palków Lelitowej zlokalizowany jest w północnej części cmentarza parafialnego w Libiążu przy ul. Oświęcimskiej, na końcu jednej z cmentarnych alei. Wybudowany po 1932 r.
Grobowiec składa się z naziemnego nagrobka wykonanego z ciosanego kamienia, przysłoniętego od strony frontowej ozdobną stelą inspirowaną wczesnym barokiem. Stela podzielona jest na dwie części. W części dolnej znajdowały się umieszczone osiowo pod okazałym gzymsem podwójne stalowe drzwi, które imitowały wejście do grobowca – obecnie wejście zasłonięte płytą. Naroża zdobione pilastrami oraz dodatkowymi płytami, które mają imitować wsporniki. Część górna, powyżej gzymsu, jest bogato zdobiona ornamentami roślinnymi, dwiema symetrycznymi wolutami oraz zwieńczona półokrągłym ozdobnym gzymsem. Całość steli osiowo wieńczy kamienny krzyż.
Na osi, powyżej dawnych stalowych drzwi znajduje się żłobiona w kamieniu inskrypcja epitafijna, którą otacza kamienna rama.
Nagrobek Księdza Pietrzykowskiego na cmentarzu parafialnym
Nagrobek ks. prałata Franciszka Pietrzykowskiego, proboszcza parafii pw. Przemienienia Pańskiego w Libiążu i inicjatora budowy w 1904 r. murowanego kościoła w w/w parafii.
Nagrobek położony na cmentarzu parafialnym przy ul. Oświęcimskiej w Libiążu na przecięciu dwóch głównych alejek cmentarnych. Wybudowany w 1931 r. W następnym roku w obrębie nagrobka umieszczono pomnik Dobrego Pasterza. Pomnik został gruntownie odrestaurowany w 2011 r. z okazji 100-lecia kościoła parafialnego. Nagrobek otoczony jest kamienną balustradą (piaskowiec) złożoną z sześciu masywnych słupków i masywnych tralek (po trzy tralki między każdym słupkiem). Wewnątrz przestrzeni wyznaczonej przez balustradę znajduje się kamienny posąg Dobrego Pasterza trzymającego baranka (pomalowany na biało). Posąg jest umieszczony na kolumnie z kapitelem zdobionym motywami roślinnymi.
Na nagrobku widnieje tablica epitafijna z fotografią księdza. Treść epitafium:
Nagrobek na cmentarzu cholerycznym „Na Smolarni” tzw. „Nagrobek pod sosną”
Kamienny krzyż nagrobny na cmentarzu cholerycznym położonym pomiędzy ul. Kolorową a ul. Białą w Libiążu (Smolarnia), tzw. nagrobek pod sosną. Jedyny zachowany imienny nagrobek z cmentarza cholerycznego powstałego po epidemii w 1894 (ponownie postawiony i zabezpieczony w połowie lat 90. XX w.).
Cmentarz ten po 1945 r. został zniszczony w wyniku eksploatacji piasku na tym terenie.
Na niskim cokole (10-15 cm) umieszczony jest zwężający się ku górze kamienny obelisk, który poprzez dwustopniowe profilowanie przechodzi w prosty krzyż, na którym umieszczony jest odlewany posążek Chrystusa.
Treść współczesnej tabliczki epitafijnej jest dokładnym powtórzeniem napisu pierwotnie żłobionego w dolnej części obelisku (napis wciąż istnieje, ale jest słabo widoczny):
Informacje zebrane za:
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
Pomnik Serca Jezusowego przed Kościołem Parafialnym pw. Przemienienia Pańskiego
Pomnik Serca Jezusowego zlokalizowany jest na placu kościelnym przed głównym wejściem do Kościoła p. w. Przemienienia Pańskiego w Libiążu przy ul. Oświęcimskiej. Został postawiony w miejscu w którym stał ołtarz wcześniejszego drewnianego kościoła parafialnego.
Posąg Serca Jezusowego umieszczony jest bezpośrednio na kapitelu okrągłej kolumny wspartej na schodkowym cokole. Figura Chrystusa osłonięta jest ozdobnym baldachimem wykonanym z blachy i umocowanym na kapitelu na dwóch żelaznych prętach. Baldachim ma kształt ostrołuku i zwieńczony jest metalowym krzyżykiem. Cokół wykonano w miejscowym kamieniołomie, natomiast kolumna wraz z pomnikiem powstały w zakładzie kamieniarskim braci Trembeckich w Krakowie. Sama figura została wyrzeźbiona w wapieniu pińczowskim.
Na cokole umieszczono napis:
Informacje zebrane za:
Mazur Z., Pudykiewicz S., Przydrożne kapliczki, krzyże i figury. Gromiec, Libiąż i Żarki, Chrzanów 2008.
